Bugün Alsancak'tan Bornova'ya otobüsle giderken otobüste yüzü çok güzel olan bir kız gördüm. Biz kızlar da güzel bulduğumuz hem cinslerimizi inceleriz, siz incelediğinizde arıza çıkarsak bile. Sonra kızın yanına sevgilisi oturdu. Ve sonradan farkettim ki kız sağır ve dilsizmiş. Ama ona rağmen kendine güveni ve kendini ifade edişi bizden kat ve kat daha iyiydi. Özellikle de mimikleri.
Karşıdan bazen bize kusursuz gibi görülen insanların kendilerine göre problemleri ve eksik yanları olabiliyor bir kez daha farkettim. Gene epey bir zaman önce arkadaşımla cafede oturuyorduk karşı masada da manken gibi bir kız vardı, şöyle sarışın, düzgün fizikli falan. Hatta arkadaşımla aramızda da konuştuk ne hoş kız falan diye. Epey bir oturduktan sonra arkadaş grubuyla kalktılar masadan ve o an farkettim ki kız tekerlikli sandalyedeymiş tam karşısından baktığımız için farkedememiştik. Sonra da üzüldük kız için. Onun durumunda olmak çok zor olsa gerek.
Bu iki olaydan sonra düşündüm ki, hayatta her zaman kendinle barışık olmak gerek. Kusursuz insan yoktur varsa da o da kendini öyle bulmuyordur aksineyse henüz ben rastlamadım. Kafayı takmaya gerek yok! Sahip olduklarımızın kıymetini bilmeyi deneyelim, o bize yeter.
1 kişi ahkam kesmiş:
zaman zaman düşünüyorum da, burnum çirkin, saçlarım az, göbeğim var şuram şöyle bozuk buram böyle bozuk ama hakkaten dünyada o çirkin gördüğümüz uzuvlara sahip bile olmayan insanlar var, utanıyorum sonra kendimden.
böyle düşüne düşüne resmen komplekslerimden kurtulup kendiyle barışık bir insan oldum:))
Yorum Gönder