'Eskimeyen arkadaşlıklarım' var benim. Bir de eskimeyen dostluklarım. Aylar hatta bazen yıllar sonra görüşsem dahi aynı sıcaklığıyla beni karşılayan. Ve benim aynı sıcaklıkla karşıladıklarım. Belki de onların kalıcı ve eskimeyen olmalarını sağlayan da bu. Çocukluğumdan bu yana beni yalnız bırakmadılar hala da bırakmıyorlar. Sürekli görüşemiyorum ama biliyorum ki istediğim her zaman yanımda olacaklar ve hep aynı samimiyetleriyle beni karşılayacaklar. Giden ve ya gideceklerine adım gibi emin olduklarım da var bir de tabi. Olsun, canları sağolsun onların da. Ama geride kalanlar eskimeyen dostlar. İşte onlara binlerce teşekkür, iyi ki varlar. İyi ki de yanımdalar.
Her ne kadar "yeni nesil"e dahil edilen biri de olsam tam bir teknoloji özürlüyüm. Daha doğrusu meraksızlık sanırım bendeki. Herkesin elinde dokunmatik telefonların olduğu bu zamanda ben hala tuşlu telefon ötesine geçemedim mesela. Dokunmatik telefonları kullanmayı bilmiyorum, alıp elime karıştırmaya da merakım yok. Tırsıyorum karıştırırken bir şey gelir telefonun başına diye ya da benim telefonuma bişey olur da dokunmatiğe muhtaç kalırım falan diye. Dokunmatik olayına komple karşıyım sanırım. Zaten dokunmatik atmleri de oldum olası sevemedim hiç. Tuşun gözünü seveyim. 
