Kötü Kedi Şerafettin

Kötü kedi Şerafettin'i yani Şero'yu 80 ve 90'lar çocukları çok yakından tanırlar. Özellikle de karikatür kültürüne ucundan köşesinden dokunmuş olanlar. Bir dönemin L-Manyak dergisi almanın en güzel bahanesiydi Şero. Günümüze kadar ise Lombak ve Uykusuz dergilerinde yer almış, dört farklı kitabı basılmıştır. Diğer yanda Nil Karaibrahimgil'in "Seviyorum, Sevmiyorum" şarkısına söz olacak kadar da zamanla popüler olmuştur.

Kötü kedi Şerafettin karakterinin nasıl ortaya çıktığını araştırırken altından hazin bir öykü çıktı desem yeridir. Kötü kedi Şerafettin'in yaratıcısı Bülent Üstün, Şero karakterini bir zamanlar sahip olduğu 96 senesinde kaybettiği kedisi adına yaratmış. Kedisinin adı da Şero'ymuş. Karakter olarak günümüzdeki sevimli kedilerin aksine tam bir sokak kedisi Şero. Dilinde argo konuşması, sigarası, alkolü, çapkınlığı ile aslında çok sık rastladığımız insan karakterinin bir kedide can bulmuş hali. İstanbul'daki Cihangir kedilerine az çok aşina olanlar Şero'nun mizacına çok şaşırmazlar. O civardaki  kedileri bolca gözlemlemiş biri olarak kedilerde bir nemrutluk ve kendini beğenmişlik hali var diyebilirim. Sevdirmez, kimseye eyvallah etmezler, cüsseleri ise oldukça iridir. İnsan olsalar belki Şero kadar külhanbeyi olamasalar da vurduymaz ve gamsız olacakları kesindir.

Kötü kedi Şerafettin'in romanlarında bolca rastlanan karakterler vardır bir de. Bunlar biri Şero'nun sahibi karakterindeki Tonguç'tur. Tonguç modern görünümlü türk erkeği tipiyle karşımıza çıkar. Enteldir danteldir aynı zamanda. Sanatın bir çok dalıyla ilgilenir. Diğer yanda sinirlendi mi gözü hiç bir şeyi görmez. İçindeki Hanzo ortaya çıkar. Karikatür serisinin bir diğer karakteri olan Tacettin ise Şero'nun oğludur. Oldukça sevimli ve gözü açılmamış bir kediciktir. Şerafettin kendine has tarzıyla oğlunu kendi gibi yetiştirmeye çalışmaktadır. Fare Rıza, Martı Rıfkı ise hikayenin yan karakterleridir.

Kötü kedi Şerafettin hakkında ön bilgiden sonra nihayet geçtiğimiz pazar günü gittiğimiz Kötü Kedi Şerafettin filmine geçebilirim. Henüz filme gitmediyseniz fragramanını buradan izlemeden sakın ha gitmeyin derim. Aile filmi olmadığını (!) söylememe gerek yok sanırım. Çocuğunuzun afişi görüp animasyona gidelim diye zırlamasına dayanamayıp aman ha götürmeyin. Yoksa film boyunca bol küfürlü diyalogları, alkol ve içki sahnelerini açıklaması zor olabilir. Film değerlendirmeme gelirsek; beklediğimin çok üstündeydi. Animasyonda ülke olarak kendimizi aşmışız da haberimiz yokmuş. Film boyunca Anima İstanbul'u takdire doyamadık. Gerçekten çok iyi iş çıkarmışlar. İstanbul ve Cihangir sokakları birebir yansıtılmıştı. Hikaye ve karakterler karikatürdekine sadık olarak yaratılmıştı. Fazlası vardı eksiği yoktu. Filmin her karesi bana göre tam bir görsel bir şölendi. Kasım'dan beri beklediğimiz bir film olduğundan beklediğimize değdi dedirtti. Karakterlerin seslendirmeleri ise aynı titizlikle seçilmişti. Kimler yoktu ki. Şero'yu Uğur Yücel, Misket ve Tacettin'i Demet Evgar, Fare Rıza'yı Güven Kıraç, Adnan ve çizeri Okan Yalabık, Martı Rıfkı'yı Gökçe Özyol, ev sahibesi Hasene'yi Ayşen Gruda, Bakkal Şemistan'ı Cezmi Baskın, Tonguç'u Ahmet Mümtaz Taylan ve son olarak muhabbet tellası Cemil'i ise Yekta Kopran seslendirmişti. Bu kadar değerli sesi bir projede toplayabilen film ekibine ise hayran olmamak elde değildi. Hem göze, hem kulağa hitap etmişler özetle. Yönetmenleri olan Mehmet Kurtuluş, Ayşe Ünal'ı da ayrıca tebrik etmek lazım. Film şimdiden yurtdışına satılmış zaten. Kötü Kedi Şerafettin Türkiye sınırlarını aşıp, dünya çapında yetişkin animesi olacağa benzer. Kim bilir belki ileriki senelerde serinin devamı bile gelebilir.

Özetle eğlenceli vakit geçirten, bol bol güldüren, samimi ve gerçekten çok uğraşıldığı belli olan güzel bir film olmuş Kötü Kedi Şerafettin. Tekrar tekrar izlenesi film kategorime ise çoktan eklendi bile.