Cennetten Bir Köşe Senin Olsun

Ne zormuş sevdiğinin ölümü ardından bakakalmak, olanlara karşı çaresiz kalmak. Daha önce bir yakınımı neredeyse hiç kaybetmemiştim. Dedemin vefatında hayatta yoktum, babaannemin vefatında ise küçüktüm ve babam pek hissettirmemişti yokluğunu. Uzak tutmuştu beni ölüm sürecinden.

Geçtiğimiz günlerde ise çok sevdiğim bir insanı kaybettim. Erkek arkadaşımın annesini. Gülçin Teyze'yi. Ciğerin yanması için kan bağına ihtiyaç yokmuş, ilk kez anladım. On yıldır kansere karşı savaşmış, ne yazık ki mücadeleyi sonunda kaybetmişti. İki buçuk yıla yakın bir süredir tanıyordum. Ama ilk tanıdığımda sağlığı çok daha iyiydi. Gezebiliyor, konuşabiliyor en önemlisi de gülebiliyordu. Son aylarda ise daha da ağırlaşmıştı. İnsan bazen sonucu hissetse de kabullenmek istemez, sevdiği insana konduramaz. İşte tam da öyle oldu.

Görmesini dilediğimiz ve istediğimiz öyle anlar vardı ki. Onları dahi beklemeden kanatlanıp uçtu. Hiç hesapta yokken bizi bıraktı gitti. Belki de gittiği yer onun için daha huzur doluydu, gitmeyi yeğledi.

İşin ilginç yanı da aynı gün annemin girdiği sezeryan ameliyatında iki adet bebeğin dünyaya gelmiş olması.  (Annem ameliyat hemşiresi) İlk nefesin alanların yanında aynı saniyelerde son nefesini verenler. Hayat ne garip.Yeni doğanlar için yaşayanlara belki de veda edilmek zorunda. Hiç istenmese de sevilenler feda edilmek zorunda. Dünya herkese yetecek kadar büyük değil. Kimlerin gideceği ise belirsiz.

Sonuç olarak, Gülçin Teyze'den bize geriye kalanlar tembihleri ve ileride bizi görmek istediğini söylediği yerler. Bedenen artık yanımızda yer alamasa da ilerde yapılacakları hissedeceğine adım gibi eminim.

Ama bir gerçek de var ki bundan sonra 'keşke o da görseydi'  cümlesiyle başlayan anılar hep yarım.

Gülçin Teyzem nur ve ışıklar içinde yat. Mekanın cennet olsun.