Kalbimi Nadasa Bıraktım

Kalbi bir tarla olarak düşünürsek, aşkı o tarlada açan bir çiçek, sevgiyi de o tarlada can bulan bir fidan olarak tanımlamak yanlış olmaz herhalde.

O tarlanın sahibi biziz ve bizim müsade ettiğimiz kişiler ancak girebilirler. Kimi girer aşk tohumları atar kalbimize. İşte o an bizimde baharımız da başlar. Şimdi geriye kalan aşk çiçeklerinin açtığı ilk günkü gibi tutmak kalır. Karşı taraf dikkatli olmalıdır artık, soldurmamalıdır aşk çiçeklerini. Hep aşk çiçeklerini beslemeli hem de sulamalıdır. Bıkmaksızın emek vermelidir onlara. Ola ki aşk çiçeklerini ilk günkü gibi tutmayı başardı tohumu eken kişi. İşte o zaman sıra tarlaya sevgi fidanlarını ekmeye gelir. Sevgi fidanını ağaca döndürmek daha da zordur. Daha çok emek ister. Ama emeğin sonunda ağaç meyve bile verebilir bir zaman sonra. Emeğin karşılığı rengarenk çiçekler.

Ancak tarlamıza girenler bazı kişilerse ona iyi bakamazlar. Çiçeklerini yolar, fidanlarını çiğnerler hiç düşünmeksizin. Halbuki tarlanın kapısını ona açarken ne kadar da güvenmişsinizdir ona. Nereden bilebilirdiniz ki tarlanızı talan edebileceğini. Aşkı ve sevgiyi bu kadar heba edebileceğini. Tarlayı mahvedenin ardından tarlanızı nadasa bırakırsınız. Diğer tabirle kalbinizi... Ta ki tekrar karşınıza hiç düşünmeden güvenebileceğiniz birileri çıkana kadar ve de kalbinizin kapılarını ardına dek tekrar açabileceğiniz birisi.